Tokyo Tower ความสุขต่างเวลา ณ หอคอยแห่งความหวัง

ผมคิดว่าต้องพูดอะไรสักอย่างเพื่อให้แม่สบายใจ แต่ก็พูดไม่ออก
กลิ่นอายของฤดูใบไม้ผลิ สายลมอันอบอุ่นผ่านเข้ามาในขากางเกงของผม

เท้าของแม่ดูเล็กลงไปถนัดตา แม่คิดอะไรอยู่ แม่จะเหงาหรือเปล่า เป็นห่วงเรื่องเงินอยู่หรือเปล่านะ

ระหว่างที่พูดอะไรไม่ออกอยู่นั้น รถไฟดีเซลสองตู้ก็แล่นฉึกฉักเข้ามาจอดเทียบชานชาลาสถานี

“พอไปถึงแล้วจะโทรมานะฮะ”

“พยายามเข้านะลูก”

เมื่อเสียงนกหวีดของนายสถานีดังขึ้น ประตูรถไฟดีเซลคันเก่าค่อยๆปิดลง

แม่ก้าวเดินตามรถไฟที่เคลื่อนตัวออกไปพลางโบกมือให้ผม แม่เดินไปจนสุดชานชาลาสั้นๆนั้นและโบกมือไม่หยุด

ในทิวทัศน์อันปลอดโปร่ง ณ อีกปลายหนึ่งของทางเดินรถไฟรางเดียวที่ทอดยาว ผมมองเห็นร่างของแม่ค่อยๆเล็กลง เล็กลง
ผมไม่ได้โบกมือให้แม่ ได้แต่มองร่างนั้นจนลับตา

เรื่องราวจากหนังสือ Tokyo tower … “โตเกียวทาวเวอร์ แม่กับผม และพ่อในบางคราว …”

ไม่ว่าจะมองจากมุมแสนเศร้า …. หรือเฝ้ามองจากระยะไกล

เราจะตกหลุมรักในความงามของ Tokyo tower ได้อย่างไม่ยากเย็น

อากาศอบอุ่นในฤดูใบไม้ผลิ อาจทำให้ใครหลายคนมีความสุข แต่ความหม่นหมองในช่วงฤดูใบไม้เปลี่ยนสีก็สวยงามไม่แพ้กัน

โดยเฉพาะเมื่อได้สัมผัสแสงไฟในยามค่ำคืน หอคอยแห่งพลังและความหวัง แห่งนี้ยิ่งเปล่งประกายเจิดจ้าราวกับความหวังที่ยิ่งใหญ่ได้ลุกโชนขึ้นมาท่ามกลางค่ำคืนที่มืดมิด

บรรยากาศยามเช้าในบริเวณเขตรั้ววัด และโดยดูไม่สับสนวุ่นวาย ทั้งที่อยู่ในเมืองหลวงใหญ่อย่าง Tokyo

ในช่วงฤดูใบไม้ผลิ จะมีซากุระทั้งในบริเวณวัด และถนนด้านข้าง ทางที่จะเดินขึ้นไปถึงโตเกียวทาวเวอร์ซัง

ด้านหลังวิหาร จะมีสุสาน เงียบสงบ

แต่ในช่วงฤดูใบไม้ร่วง ถ้าเราเดินไปทางขวาของวัด ก็จะมีสวนสาธารณะ ซึ่งมองเห็น Tokyo tower ใกล้เข้าไปอีกนิด ที่ให้ความงดงามและสีสันที่ต่างออกไป

ไม่ว่าเราจะหลงรัก Tokyo tower ในมุมไหน การได้มาสัมผัสสถานที่แห่งนี้ใกล้ๆ อาจจะทำให้ช่วงเวลาของชีวิตที่กำลังจะมอดไฟ กลับมารู้สึกหัวใจเต้นแรงได้อีกครั้ง