วันนี้มาพูดคุยสบายๆ ถึงความหมายของอาการทางจิต(ใจ) ที่พบได้ในคนที่หลงรักคลั่งไคล้ในการเดินทางอย่างเราๆ

อาการแรก นักเดินทางมือสมัครเล่น ที่มีการงานประจำเป็นหลักแหล่งมักจะเป็นกันเกือบทุกคน นั่นคือ

Wanderlust

ภาวะที่อยากออกไปท่องเที่ยว อย่างรุนแรง ตลอดเวลา ( Wanderlust is a strong desire for or impulse to wander or travel and explore the world.) มักเกิดในคนที่อยู่ในสิ่งแวดล้อมสถานที่ทำงานที่ค่อนข้างจำเจ ไม่มีความสุขในที่ทำงาน และเคยได้รับประสบการณ์ที่มีความสุขในการออกเดินทางท่องเที่ยว

มองดูภายนอกอาจจะเหมือนแค่คนชอบเที่ยวธรรมดา แต่หารู้ไม่ว่า ภายในจิตใจ คนเหล่านี้จะเต็มไปด้วยความกระหายในการออกเดินทาง บางคนมีการวางแผนล่วงหน้าหลายๆทริปต่อเนื่องไป หรือเมื่อจบจากการเดินทางก็จะรีบขวนขวายหาทริปใหม่ เพราะไม่ต้องการเผชิญความรู้สึกที่ว่า …“ไม่มีการเดินทาง รออยู่ข้างหน้า” 

กลุ่มอาการที่สอง เป็นอาการทางจิตใจที่เกิดขึ้นหลังจากออกเดินทาง เชื่อว่าพวกเราคงเคยเจออาการนี้กันทุกคน

Post-travel depression

ได้แก่อาการซึมเศร้าหลังการท่องเที่ยว มีหลายคำศัพท์ที่ใช้สื่อความหมายอาการนี้ เช่น Post-vacation blues หรือ post-travel depression  มักจะเกิดหลังทริปอันแสนสุขใจ ที่ใช้เวลาค่อนข้างยาวนาน หรือการได้ออกเดินทางท่องเที่ยวไปในที่แปลกใหม่สักระยะแล้วต้องกลับมาสู่สภาพปกติในงานและชีวิตประจำวันทันทีทันใด ภาวะนี้อาจจะมีเรื่องของการปรับตัวทางร่างกาย เช่น jet lag เป็นตัวเสริม

ทำให้เรารู้สึก คล้ายๆโหยหาความสุขจากการเดินทาง ทั้งความรู้สึกอิสระ และความสวยงามของสิ่งที่ได้พบระหว่างการออกเดินทาง ใครมีอาการนี้ไม่ต้องตกอกตกใจเพราะเป็นกันได้ทุกคน ใช้เวลาปรับตัวไม่กี่วันก็จะเริ่มรู้สึกเป็นปกติเหมือนเดิม (แต่คนที่เป็นมากถึงขั้น เบื่ออาหาร ซึมเศร้า ควรปรึกษาเพื่อน เพื่อหาทริปต่อไปเยียวยาจิตใจ)

Travel Slump อาการเบื่อเที่ยว!

อันนี้อาจจะเป็นคำที่ไม่ค่อยคุ้น สำหรับนักเดินทางมือสมัครเล่น ที่มีการงาน หน้าทีความรับผิดชอบ แต่สำหรับ นักเดินทางอาชีพ เช่น พวก freelance หรือ full time traveler หรือ   digital nomad ซึ่งออกเดินทางไกลเป็นระยะเวลานาน จะเกิดอาการที่เบื่อเที่ยวขึ้นมา…จะว่า home sick คิดถึงบ้านก็ไม่ใช่ แต่เป็นคล้ายๆอาการหมดไฟในการออกเดินทาง

ลุงหมอก็เพิ่งได้ยินคำนี้มาจาก น้องปาย Travelmilesaway ซึ่งเขาเก็บเงินลาออกจากงานประจำเพื่อออกเดินทางรอบโลก

ความน่ากลัวของมันไม่ใช่แค่ความรู้สึกเบื่อ แต่น่าจะมีอาการของภาวะซึมเศร้าเจือปนอยู่ นั่นคือ อาการที่รู้สึกว่า ไม่มีอะไรที่น่าค้นหาต่อไปในการเดินทาง เมื่อมองดูภูเขา ดอกไม้ ทะเลสาบ ก็ไม่ได้รู้สึกว่ามันน่าตื่นเต้นสวยงาม สถานที่แปลกใหม่ที่เคยตื่นตาตื่นใจก็ไม่มีอะไรให้น่าค้นหาอีกต่อไป

ฟังแล้วน่ากลัวเหมือนกันนะ

นักเดินทางสมัครเล่นอย่างพวกเรา ที่ยังไม่คิดอาจหาญ จะลาออกจากงานเพื่อไปเดินทางรอบโลก หรือมีอาชีพเป็นนักเดินทาง ก็คงไม่ต้องเผชิญอาการที่น่ากลัวนี้

ขอให้ทุกคนยังคงออกเดินทางด้วยความสุขต่อไป

เพจ บ้านลุงหมอ บ้านพักญี่ปุ่น อบอุ่นทุกฤดูที่ภูเก็ต